بررسی خصوصیات کودکان مبتلا به لوسمی در منطقه کاشان طی سال های ۷۸-۱۳۷۳

سابقه و هدف: لوسمی شایع ترین بدخیمی کودکان و از معدودترین بدخیمی های قابل علاج است. با توجه به آن که تشخیص زودرس بیماری و شروع سریع درمان اهمیت داشته و نیز با توجه به وجود تناقض هایی در مورد خصوصیات فردی بیماران و همچنین عدم وجود مطالعه در این زمینه در منطقه، تحقیق حاضر جهت بررسی خصوصیات کودکان مبتلا به لوسمی در منطقه کاشان طی سال های 78-1373 انجام گرفت. مواد و روش ها: تحقیق به روش مطالعه داده های موجود صورت پذیرفت و براین اساس پرونده کلیه بیماران 12-0 ساله که با تشخیص قطعی لوسمی در بخش کودکان بیمارستان شهید بهشتی کاشان تحت درمان قرار گرفته بودند، بررسی شد. اطلاعات لازم در مورد سن، جنس، نوع لوسمی، علایم بالینی، یافته های آزمایشگاهی، سایتوژنتیک و ایمونوفنوتایپ بیماران استخراج شد و کمبود اطلاعات از طریق مصاحبه با والدین و نیز بررسی پرونده تکمیلی ایشان در بیمارستان حضرت علی اصغر (ع) تهران تکمیل گردید. یافته ها: در مدت بررسی تعداد 18 کودک مبتلا به لوسمی مورد مطالعه قرار گرفتند. 5.5 درصد بیماران کمتر از یک سال، 89% بین 10-1 سال و 5.5% بالاتر از 10 سال سن داشتند. 55.5 درصد بیماران پسر و 44.5% دختر بودند. هشتاد و نه درصد بیماران مبتلا به all و 11% مبتلا به aml بودند و هیچ مورد مزمنی مشاهده نگردید. شایع ترین علامت بالینی موقع مراجعه رنگ پریدگی بود (60.5%). در 17% موارد تعداد گلبولهای سفید بیشتر از 50000 بود. در 27.5% از بیماران تعداد پلاکت کمتر از 50000 می باشد. عود در 22% بیماران اتفاق افتاد شایع ترین محل، مغز استخوان بود. از نظر سایتوژنتیک 8 مورد از بیماران دیپلوئید و یک مورد آنویپلوئید هستند. این بررسی در مورد 9 نفر به عمل نیامد. از نظر ایمونوفنوتایپ، 9 مورد (69.2%) all با منشا سلول b، دو مورد (15.4%) all با منشا سلول t، دو مورد (15.4%) aml، یک مورد all با نوع نامشخص داشتند و در 4 مورد این بررسی صورت نپذیرفت. نتیجه گیری: نتیجه حاصل از یافته های مذکور تشابه خصوصیات کودکان مبتلا به لوسمی در منطقه کاشان با مناطق دیگر را نشان می دهد و لزوم مطالعه های بیشتر به خصوص از نظر پیش آگهی بیماران را توصیه می نماید.